Ik hoor en lees overal dat Jurgen Van den Broeck zwaar ontgoocheld en diep teleurgesteld is na z’n opgave in de Tour. Dat zijn woorden die de lading absoluut niet dekken als je ’t mij vraagt. Als je al je tijd, energie, talent en wilskracht gebruikt om die droom van het podium in de Tour waar te maken en het wordt je voor de tweede keer in drie jaar tijd in een fractie van een seconde afgenomen, dan ben je meer dan ontgoocheld en teleurgesteld. Dan zit je volgens mij ontzettend diep in de put en weet je even niet meer van welk hout pijlen maken.
Ik kan me voorstellen dat Jurgen VdB z’n fiets nu zo ver wil gooien als hij vliegen wil. Maar ik ben er ook van overtuigd dat de drang om de training weer aan te vatten langzaam maar zeker de bovenhand zal krijgen. Ik hoop dat de blessure al bij al meevalt. Zodra die knie weer werkt zoals het hoort, vindt hij hopelijk de mentale kracht om een nieuw doel te kiezen om naartoe te werken. Dan kan hij daar, waar en wanneer het ook moge zijn (net als twee jaar geleden de Vuelta misschien) een mooie uitslag rijden. Het zal het gemis van de Tour niet wegwerken, maar het zou z’n seizoen kunnen kleuren zoals het zonder al die pechverhalen al lang gekleurd had kunnen en moeten zijn.
Kip zonder kop
Ik ben vandaag tot de ontdekking gekomen dat de naam van dit blog niet helemaal klopt. Eigenlijk moet het Bron van vreugde, ergernis en verdriet zijn, want vooral dat laatste is wat ik vandaag voelde. Toen ik een paar minuten voor het middaguur het nieuws van de opgave van VdB vernam, ging er een akelige rilling door m’n lichaam, van m’n haarwortels tot de toppen van m’n tenen. Vanaf dat moment heb ik op m’n werk rondgelopen als een kip zonder kop. Ik kon m’n gedachten er niet bijhouden, was constant m’n concentratie kwijt en sloeg de ene flater na de andere. Kortom, ik was compleet van m’n melk. Ik had in de loop van de middag een paar keer de gedachte dat, als dit een nachtmerrie was, het nu het gepaste moment was om wakker te worden, maar het mocht niet baten. Het is de harde realiteit en daar moet ik me, dik tegen m’n goesting, bij neerleggen.
Bleiter
De rest van de Tour zal er eentje zijn zonder glans, want ik heb geen uitgesproken favoriet voor het klassement meer om voor te supporteren. Ik heb in de loop van de dag een aantal keer tegen m’n tranen gevochten en er stiekem een paar weggepinkt, maar zodra ik thuis was heb ik ze de vrije loop gelaten. Bij het zien van de nieuwsbeelden van Jurgen die zo goed en zo kwaad als het ging in de auto stapte, de interviews na de persconferentie en het dubbelinterview met Jurgen en André Greipel in Vive le Vélo vloeiden er nog veel meer. Ik moet het eerlijkheidshalve toegeven, ik ben een bleiter. Als een favoriet van mij op een podium staat ga ik negen kansen op de tien janken. Of het nu over een wielrenner, een tennis(t)er of een gelegenheidsfavoriet op de Olympische Spelen gaat, het wordt hoe dan ook een tranendal. Maar dan zijn het vreugdetranen. Dit waren dikke tranen van verdriet. De vorige keer dat ik ze had, was toen Sep Vanmarcke in Parijs-Roubaix nipt geklopt werd door Fabian Cancellara. Het was alleen minder intens en het bleef niet hangen, dit wel. Het is misschien een rare vergelijking, maar dit voelt als een soort rouwproces. Als ik erover nadenk is dat niet eens zo onlogisch. Ik heb zo lang uitgekeken naar drie weken Tour, want daar zou ons Van den Broeckske schitteren. Hij had er alles aan gedaan om dat podium te halen, had de gevreesde ritten op Mallorca heelhuids overleefd en de ploegentijdrit was reuze meegevallen. Hij leek op de goede weg om het waar te maken, maar het lot heeft er nog maar een keer anders over beslist. Het afscheid valt me ontzettend zwaar.
Geloof en hoop
Zoals ik gisteren al “voorspelde” (zwaar woord voor iets dat meer gebaseerd is op hoop en geloof dan op voorkennis) kregen we in de koers de revanche van Lotto Belisol met de overwinning van André Greipel. Mark Cavendish – die ik trouwens ook graag bezig zie als Greipel elders koerst 😉 – mag zeggen wat hij wil, vandaag is bewezen dat de sprinttrein van Lotto Belisol de beste is. Cav kan wel het excuus inroepen dat hij in de achtervolging moest om het peloton in te halen na een val, maar ik moet het toch zien gebeuren dat hij het haalt als de sprinttrein van André zo goed op de rails staat als vandaag. Lotto Belisol heeft de smaak van de overwinning te pakken, dus ik verwacht er nog een paar. De resterende renners hebben hun ploegmaat het afscheid gegeven dat nog geen afscheid had mogen zijn, maar hij was er toch wel blij mee geloof ik. En ik ook. Ergens, op een hele rare, dubbele manier. Ik hoop dat er nog veel meer overwinningen voor Lotto Belisol mogen volgen in deze Tour. Van André Greipel, Adam Hansen, Lars Bak, Jurgen Roelandts, Bart De Clercq, voor mijn part winnen ze alle acht nog een rit. Ik weet wel dat dat niet realistisch is, maar dat hoeft niet. Geloof en hoop kunnen wonderen doen. Vraag het maar aan kersvers Belgisch kampioen Stijn Devolder en gele trui drager van twee dagen Jan Bakelants. Ze zijn er de levende bewijzen van.
Probeer nog te genieten van de Tour en supporter voor de overblijvende goeie!
Nina
Wielrennen 