Godverhemelste vlammenste miljaardedju! Het is niet mijn gewoonte om zo onbedaarlijk te vloeken, maar het moet er even uit. Ik zit me al tegen die gigantische vloek te verzetten sinds ik vanmiddag de val van Jurgen Van den Broeck in de tweede rit van Tirreno Adriatico zag. Trouwens, mijn grootvader zaliger zei altijd, “Dat is niet vloeken, dat is je woorden kracht bijzetten.”
Mijn hart slaat altijd een slag over als ik een valpartij zie, als er renners van mijn favoriete ploeg Lotto Belisol bijliggen slaat het een paar slagen over en als mijn allergrootste favorieten, Jurgen en Jürgen (Van den Broeck en Roelandts) het slachtoffer zijn, zit ik letterlijk naar adem te happen.
Ik had vanmiddag vrijwel meteen in de gaten dat het niet goed zat. Ik zag Jurgen naar z’n rechterknie grijpen, dezelfde die vorig jaar zo gehavend was na die zware val in de Tour. Terwijl de andere renners in zijn buurt recht krabbelden, bleef hij liggen. Geen goed teken.
Ik ben van nature positief ingesteld, dus ik ging alvast duimen en hopen dat de schade zou meevallen. Dat er flink wat tijdverlies aan te pas zou komen was een feit, maar misschien kon dat perspectieven bieden in een ontsnapping in de bergritten. De positivo in mij – of de naïveling, ’t is maar hoe je ’t bekijkt – zag het ondanks alles nog steeds zitten.
Via Twitter kwam het bericht dat Jurgen wel gefinisht was en dat de teamdokter de wonde aan de knie moest hechten. Later kwam er een verklaring van Lotto Belisol, dat de snijwonde in de gehavende knie horizontaal loopt en de hechtingen het plooien en strekken van die knie dus onmogelijk maken. Gedwongen opgave. Alweer. Godver…! Sorry, die moest er ook nog even uit.
De teleurstelling moet verschrikkelijk groot zijn voor Jurgen. Het resultaat van de ploegentijdrit was enorm meegevallen. Hij leek er helemaal klaar voor om de beentjes te testen in Tirreno en zich in de Ronde van Catalonië en de Ronde van het Baskenland te meten met de beste klimgeiten ter wereld, want daar hoort hij gewoon bij. Wanneer heb ik die gedachten eerder gehad? In juli vorig jaar dus, toen ik mijn teleurstelling na de val in de Tour van me afschreef in Vloeken als een ketter en Revanche van Lotto Belisol in mineur. En nu overkomt het hem weer! Daar heb je toch geen woorden voor?! Over een déjà vu gesproken.
Tijdens de uitzending van de ploegentijdrit van Tirreno Adriatico sprak co-commentator Sven Nys op Sporza zijn bewondering uit voor de trainingsarbeid van Jurgen Van den Broeck. Ik had de wedstrijd opgenomen en kon dus terugspoelen dat het een lieve lust was. Het was nodig ook. Die mooie bewoordingen vol respect van mijn grootste held in het veld voor mijn grootste held op de weg “moest” ik op papier zetten, met de bedoeling er iets leuks mee te doen in een blogpost na afloop van wat een mooie Tirreno moest worden. Helaas moet ik het nu al doen. Ik hoop dat de uiting van respect van een grote kampioen Jurgen de moed kan geven om deze donkere bladzijde om te slaan en de draad zo snel mogelijk weer op te pakken.
“Ik ben benieuwd naar Jurgen. Hij heeft enorm hard gewerkt de afgelopen maanden. Ten eerste de revalidatie na die zware val in de Ronde van Frankrijk. Ik heb hem bezig gezien in het najaar op Mallorca. Ik heb enorm respect voor wat hij doet. Hij leeft daar eigenlijk alleen op zijn appartementje. Hij komt alleen buiten om te eten en te fietsen.”
“Hij woont boven mij. Als ik ’s morgens aan mijn ontbijt zit in zo’n winterseizoen, dan heeft hij waarschijnlijk al anderhalf uur nuchtertraining achter de rug. Hij komt dan thuis en eet dan nog eens heel weinig, om dan zijn tweede krachttraining te doen op zo weinig mogelijk suikers, om toch maar vetverbranding te krijgen, maar ook om die basis te vergroten, zodanig dat hij heel lang op een lege maag en zo weinig mogelijk suikers die kilometers aankan. Het is indrukwekkend wat hij er allemaal voor doet. Ik hoop dat hij daarvoor beloond wordt de komende maanden, want er zijn weinig renners binnen het peloton die zo met hun vak bezig zijn als Jurgen.”
Ik kan niet meer doen dan meehopen op die oververdiende beloning voor alle opofferingen die Jurgen zichzelf oplegt. Ik heb het hele proces van de revalidatie na de val in de Tour op de voet gevolgd. Het was zware kost, dat staat vast: maanden en maanden oefeningen doen, genieten van dat eerste ritje op de fiets ook al was het maar naar de bakker, langzaam maar zeker die spieren weer op gang trekken, het trainingsbeest dat nooit is weggeweest langzaam maar zeker weer zijn ding laten doen, keihard trainen om op niveau te komen, weer zelfvertrouwen en zin krijgen om te koersen, dat dan ook effectief doen en genieten van die eerste wedstrijden als nooit tevoren, opbouwen naar de goeie vorm om iets moois te laten zien in de Waalse klassiekers,… en vanmiddag lag hij weer tegen de grond, op dezelfde knie. Ik kan alleen maar hartstochtelijk hopen dat er vanbinnen niets geraakt is, dat de wonde in recordtempo geneest en dat hij snel weer aan de slag kan.
De moed niet opgeven, Jurgen! Da’s gemakkelijker gezegd dan gedaan hé. Jij bent degene die erdoor moet. Het zal een schrale troost zijn, maar mijn steun heb je! Ik hoop uit de grond van mijn hart op een spoedig herstel, zo weinig mogelijk achterstand en snel weer de fiets op. Ik duim voor je, in goede en minder goede tijden.
Nina
Wielrennen 