Bron van Vreugde en Ergernis
Op Facebook heet ik Nina Seven (naar de song 7 van m’n muzikale held Prince), op Twitter heet ik Nina Seventeen (naar het nummer 17 Days van diezelfde Prince). En ik heet niet eens Nina. 😉 Ik ben nogal gesteld op m’n privacy, dus ik geef de voorkeur aan een schuilnaam. Sinds oktober 2012 heb ik een Prince blog. M’n andere grote passie, het wielrennen, kon dus niet achterblijven.
Het ene moment zit ik met een smile van oor tot oor voor de TV het mooie resultaat van een favoriete renner te bewonderen, het andere erger ik me dood als er eentje pech heeft of als er een toeschouwer in de weg loopt. Vandaar de naam Bron van Vreugde en Ergernis.
Ik heb het wielrennen met de paplepel binnen gekregen. Met uitzondering van een oom die jarenlang voetbalscheidsrechter was, heb ik alleen maar wielerfans in m’n familie. Met een vader, twee grootvaders, een oom en twee neven als grote wielerliefhebbers kon ik bijna niet anders dan ook fan worden.
Als ik naar de koers kijk, ben ik voor mijn gevoel altijd ietsje dichter bij m’n overleden ouders. Als één van m’n favorieten wint of naar een mooie ereplaats rijdt, heb ik altijd het idee dat mama en papa hem een duwtje in de rug hebben gegeven.
In m’n kindertijd gingen m’n ouders en ik altijd kijken als er een koers bij ons in de buurt was. ’s Winters gingen we ieder weekend naar het veldrijden. In die tijd was alleen het Belgisch- en wereldkampioenschap op TV te zien, dus we hadden geen keuze als we het veldrijden op de voet wilden volgen. Ik had als kind enorm veel last van wagenziekte, maar dat heeft me nooit tegengehouden om mee te gaan. Mama vroeg vaak of ik niet liever een middagje bij m’n grootouders doorbracht als mama en papa naar de cross gingen, maar daar wilde ik niets van weten! Ik zat liever ieder weekend misselijk in de auto met een kotszakje in de aanslag, dan dat ik een cross zou missen.
Omdat er tegenwoordig zoveel wieler- en veldritwedstrijden op TV worden uitgezonden, gebeurt het zelden dat ik nog ter plaatse ga kijken. Vooral omdat ik ervan overtuigd ben dat de beste plek om de koers te volgen thuis voor de buis is. Die zeldzame keer dat ik de wielerhelden toch een keertje in het echt voorbij zie flitsen, beleef ik de emoties weer die ik als kind al had als de renners in aantocht zijn: puur genot.
Ik supporter hoofdzakelijk voor de Belgen, met Jürgen Roelandts en Wout van Aert als mijn absolute topfavorieten, maar er zijn ook een aantal buitenlanders die me kunnen bekoren en het worden er steeds meer. Vaak zijn het kleine dingen die me aanspreken, waardoor ik plots extra aandacht krijg voor een bepaalde renner. Het tegenovergestelde kan ook: renners die ik liever niet zie winnen, omdat ik me erger aan hun gedrag of hun uitlatingen in interviews.
Toen ik actief werd op Facebook ventileerde ik daar al mijn vreugdes en ergernissen die ik als wielerliefhebber beleefde. Ik betrapte mezelf erop dat ik m’n gedachtenkronkels over de koers af en toe terug las, maar dat werd hoe langer hoe omslachtiger. Ik ben toen met terugwerkende kracht m’n schrijfsels van Facebook op dit blog beginnen plaatsen zodat ik het overzicht kan bewaren. Ik maak dit blog dus vooral voor mezelf, maar als andere wielerliefhebbers er ook wat aan hebben, is dat uiteraard mooi meegenomen.
Geniet van de koers en supporter voor de goeie!
Nina
Wielrennen 