Het zat er al een hele poos aan te komen en in de zware, voorlaatste rit van de Eneco Tour was het zover: Tim Wellens pakte de ritwinst en de leiderstrui!
Het was al langer duidelijk dat we nog veel plezier gaan beleven aan deze jongen. Sinds hij prof werd heb ik meer dan eens met een brede glimlach voor de tv gezeten, genietend van de prestaties van deze klasbak, intussen hartstochtelijk hopend dat hij langzaam maar zeker uitgroeit tot een gevestigde waarde. Hij zit op schema, zoveel is duidelijk!
De reacties op Twitter na de ritzege zeggen alles…
In juli 2012 maakte Tim Wellens de overstap van het U23-team van Lotto Belisol naar de profploeg en m’n aandacht was meteen gewekt. Elke renner die m’n favoriete ploeg komt versterken slaagt daarin, maar als het ook nog een klimmer blijkt te zijn, word ik als bij toverslag nog iets fanatieker. Ik ging hem volgen op Twitter en elke publicatie over Tim die ik sindsdien onder ogen krijg, wordt met extra aandacht gelezen. Ik heb nu eenmaal een zwak voor de klimmers die het wielerpeloton bevolken. Als ze van Belgische makelij zijn hebben ze altijd een streepje voor en als ze ook nog bij m’n favoriete ploeg rijden liggen ze helemaal in de bovenste la.
Fan van het eerste uur Katrien Wittemans wist al veel langer dat Tim Wellens het ver kon schoppen als hij de kans kreeg. Ze heeft er een mooi stukje over geschreven op haar blog, met schitterende foto’s uit de tijd dat Tim nog Timmeke was. Een absolute aanrader!
In zijn eerste maanden bij de profs werd Tim Wellens al knap vijfde in de Ronde van Peking en sleepte de tiende plaats in het eindklassement uit de brand. Bovendien werd hij tweede in het jongerenklassement, achter de Pool Rafal Majka, intussen ook een naam die klinkt als een klok.
Begin 2013 werd Tim vijfde in een rit in de Tour Down Under. Hij zou oorspronkelijk zijn debuut in een grote Ronde beleven in de Giro, maar moest die noodgedwongen laten schieten wegens een knieblessure. In de Dauphiné maakte hij indruk door tot drie keer toe mee te gaan in de lange ontsnapping. In de Ronde van Wallonië werd hij achtste in het eindklassement en tweede in zowel het jongeren- als het bergklassement.
In juli 2013 leerden we Tim op een andere manier kennen toen hij te gast was in een meer dan geslaagde aflevering van Vive le Vélo, waarin hij het over zijn oom en zijn vader had die ooit deel uitmaakten van het Tourpeloton en in wiens voetsporen hij hoopt te treden.
Dit jaar trok Tim de lijn door met lange ontsnappingen in de Ruta del Sol en de Ronde van het Baskenland. Hij bewees dat de Ardennenklassiekers een kolfje naar zijn hand zijn door zich in de kijker te rijden in een ontsnapping in de finale van de Amstel Gold Race, in de Waalse Pijl kwam hij bij de tweede beklimming van de Muur van Hoei met de eerste vijf boven en zette op die manier kopman Jelle Vanendert in een zetel richting finale en in Luik-Bastenaken-Luik schoof hij mee in een paar ontsnappingspogingen. Ook in het tijdrijden stond hij zijn mannetje door de zilveren medaille te pakken in het Belgisch kampioenschap. Bij zijn uitgestelde debuut in een grote ronde was hij twee keer dicht bij de overwinning met een tweede plaats in de zesde en de zeventiende rit van de Giro en hij werd vierde in het bergklassement.
Na een rustperiode gaf Tim Wellens weer een sterke indruk bergop in de Ronde van Wallonië. In de koninginnenrit van de Ster ZLM Toer werd die bevestigd met de tweede plek achter winnaar Philippe Gilbert.
De mooie eerste overwinning voor Tim Wellens zat er dus al een tijdje aan te komen. In de voorlaatste rit van de Eneco Tour was het eindelijk zover. Hij kwam over de finish op La Redoute met 50 seconden voorsprong op Lars Boom, waardoor hij zeven seconden over had en meteen ook de leiderstrui pakte.
In de slotrit was het de taak van de ploegmaats om de voorgift van de ontsnapping onder controle te houden. Stig Broeckx, Gert Dockx, Marcel Sieberg, Jens Debusschere en niet in het minst Jürgen Roelandts en Jelle Vanderdert moesten Tim Wellens uiteraard ook over de laatste obstakels richting eindwinst loodsen. Ze hebben dat voortreffelijk gedaan!
Toen Philippe Gilbert en even later z’n ploegmaat Manuel Quinziato er in de finale probeerden vandoor te gaan, reed Jürgen Roelandts beide keren vakkundig het gat dicht. De idiote grijns op m’n gezicht werd er alleen maar breder van. Die werd zo mogelijk nog breder toen Greg Van Avermaet er vanonder probeerde te muizen en Tom Dumoulin en Lars Boom mee gingen, maar ook Tim Wellens netjes aan hun wiel bleef plakken.
Gilbert probeerde het nog een tweede keer, maar het mocht niet baten. De dichtste concurrenten Lars Boom en Tom Dumoulin konden de achterstand in het klassement niet meer goedmaken en dus kon Tim naast zijn eerste overwinning in de WorldTour ook zijn eerste eindwinst in een rittenkoers op z’n palmares schrijven. Ik hoop dat er nog veel mogen volgen, zodat ik nog vaak met die idiote grijns van puur genot voor de tv zit.
De reacties op Twitter logen er weer niet om…
Uit het interview na de aankomst bleek dat Tim Wellens met beide voeten op de grond blijft. Hij is duidelijk niet van plan om te gaan zweven. Hij weet dat hij nog veel en hard moet werken om ook in de grote rondes zijn mannetje te kunnen staan. Hij wil stap voor stap vorderingen maken om, als de tijd er rijp voor is en als blijkt dat het binnen zijn mogelijkheden ligt, zijn ding te gaan doen tussen de grote kanonnen die zware bergetappes tot hun favoriete terrein rekenen. In een notendop: blijven werken en geen stappen overslaan. Het klonk me als muziek in de oren!
Geniet van de koers en supporter voor de goeie!
Nina
Wielrennen 